En, tevreden Harry?

En Harry, gaat het goed die Dam, tevreden? Daar is ze weer, De Vraag.

Geen idee wat anderen in het kernteam antwoorden maar ikzelf geef standaard een onbeholpen grimas als eerste respons. ‘Geen idee’, zeg ik. ‘Natuurlijk ben ik ontevreden. Ik had het halve land aan boord willen hebben, door de hele EU willen zitten, elke asielzoeker aan een rekening geholpen, de halve Rotterdamse kunstwereld aan boord, ik had, ik had, ik had..

Trots

Van binnen is mijn antwoord echter een spanningsloos ‘Ja’. Trots dat het kernteam Dam groeit in plaats van krimpt. Dat we gisteren rekeninghouder 427 inschrijven – Merel, een fotografe. Dat Triodos rekening 409 opent met woorden van Matthijs Bierman: ‘Dat je in Rotterdam zit is een asset’, ‘Ik schrik niet van 400 rekeningen, als er maar uitzicht is op groei’, en ‘Jullie ontwikkelden je app veel sneller dan wij.’

Potentieel ontwrichtende innovatie

Matthijs weet het. Ik weet het. Het kernteam en veel van onze rekeninghouders weten het. Er is nauwelijks vergelijk. Dam ontstaat op eigen kracht. Kiest een afwijkende basis voor geldschepping. Opereert zonder schuldenlast. Combineert techniek van nu met oeroude schuldprincipes en wordt zo een potentieel ontwrichtende innovatie. Een innovatie die op basis van afwijkende grondwaarden uiteindelijk de hoofdstroom naar zijn hand kan zetten.

Schuldjes van grote groepen mensen

Dam verrekent kleine schuldjes tussen grote groepen mensen. We zien eruit als geld, maar dat geld ontstaat op een andere manier. We stoffen oeroude principes af, uit tijden dat economieën rustig stationair draaiden, dat cohesie een halszaak was en dat rente een ronduit onzinnig concept gevonden werd.

Hoe snel is snel genoeg?

Hoe snel schalen nichespelers met nieuwe grondwaarden op naar routines van de halve samenleving? Hoe snel moet Dam gaan? Hoe luidt het antwoord op De Vraag?

Nichespelers moeten vaak geduld hebben

Nichespelers kúnnen decennialang in de marge van een maatschappelijk system blijven zitten. Heb je schulden, dan red je dat niet. Ben je ongeduldig, dan ook niet. Blijven grote spanningen tussen de oude routines en rest van de samenleving uit, bijvoorbeeld als de wereld vindt dat euro, yen en dollar hun taak met niet al te veel ellende vervullen, dan blíjf je als Dam lang een nichespeler. Is je ding (nog) niet goed genoeg, ook dan schaal je niet. Is de techniek in de samenleving er nog niet rijp voor, ook dan niet. Houden de traditionele organisaties de gelederen met geweld gesloten? Overstretchen DNB, AFM, MinFin, systeembanken, hun financiers en afnemers hun geldvariant? Ook dan heel lang geen ruimte voor opschaling. Ben je als nichespeler voor je inkomen afhankelijk van groei, dan valt alles in enkele jaren uiteen. Draai je dan ook nog op een incidentele donatie (subsidie bijv.), dan zit je de jaren erop direct in de gevarenzone. Nichespelers moeten vaak geduld hebben. Bij Dam is de vriendschap die tussen kernteamleden en rekeninghouders ontstaat een sterk wapen tegen het ongeduld. De bovengemiddelde professionaliteit van veel Dam’mers helpt ook flink, moet ik zeggen.

Pivotting

Al heb je een sterk concept in handen – een concept dat past bij de ergernissen, noden en mogelijkheden van onze tijd - de samenleving moet zich ook nog eerst op ons instellen voor we samen kunnen vliegen. Tot die tijd pivot Dam zoekend in de rondte. Als een basketballer hebben we één voet vast staan – ons geldsysteem - en proberen we de fit uit met uiteenlopende groepen.

Zij moeten zich op herinstellen

Systeemdynamici wijzen erop dat vertragingen in respons van de samenleving te vaak tot voortijdig ophouden leiden. Wat mij betreft staan wij onszelf pas over een jaar of vijf de vraag toe of we misschien moeten stoppen. In de ruim zeven jaar die we dan bestaan hebben mensen hun gedrag geleidelijk kunnen aanpassen aan de idee dat Dam er is.

En Harry, gaat het goed die Dam, tevreden?

Ja, beste geïnteresseerde, ik ben dik tevreden. Het is de droom achter een innovatie die groepen als Dam doet besluiten een beginnende ontwikkeling te blijven steunen. Ons rekeninghouders komen binnen en lopen niet weg. Het handelsvolume in Dam fluctueert misschien, maar het kost niemand iets en veel mensen krijgen er veel voor terug. Ieder heeft zo zijn of haar (of allebei) redenen ervoor, maar samen is Dam een behoorlijk coherente groep aan het worden die landelijk veel meer aandacht krijgt dan op grond van onze omvang gerechtvaardigd zou zijn. Blijkbaar zitten we vol in de droom van heel veel mensen.

Nummer 427 heet Merel en ze is fotografe. Nummer 419 heet Rini en hij is tuinman. Nummer 410 jurist Gerard. Ibrahim nummer 398 heeft juist een particuliere rekening. En wijzelf? We vereenvoudigen onze aanmelding en plukken steeds meer de vruchten van ons bijna driejarig bestaan nu.